In 2001 begon Ellen Gallagher met Watery Ecstatic; een doorlopende serie aquarellen die mariene biologie combineert met een Afrofuturistische mythologie geïnspireerd door het technoduo Drexciya uit Detroit. Het verbeeldt een Zwarte Atlantis, bewoond door de afstammelingen van zwangere West-Afrikaanse vrouwen die overboord werden gegooid tijdens de Middenpassage. De aquarellen bruisen van de zeepbelachtige vormen die, in Gallaghers eigen improvisatie op de mythologie, de verloren toekomstige kinderen van deze verdronken tot slaaf gemaakte vrouwen symboliseren. In 2008 begon ze aan Morphia, een serie dubbelzijdige werken op papier die in 2012 werd voltooid. Op het eerste gezicht lijken de series met elkaar verbonden qua seriematigheid, materialiteit en vervaardiging, maar inhoudelijk lopen ze uiteen: de eerste betreft een fantastisch onderwaterecosysteem en de tweede betreft Januskophoofden die lijken op opgedoken artefacten uit een begraven wereld. Toch delen ze de zwarte mythopoëtische topoi van Gallaghers kenmerkende preoccupaties: de oceaanwezens van Watery Ecstatic ontluiken vaak hoofden die bedekt zijn met zilte materie en de tweezijdige hoofden van Morphia veranderen soms in waterige zones die wemelen van onderwaterleven.