Sinds Farkhondeh Shahroudi in de jaren negentig Iran verliet voor Duitsland, is poëzie haar belangrijkste bron in een praktijk die rollenspellen en correspondentie tussen de kunstenaar en een denkbeeldige of echte persoon omvat. In Performative Poetics of Matter werken onleesbaarheid en formele abstractie samen over het oppervlak, door een lichaam, in de ruimte en weer terug. Deze performatieve ‘sculptuur’ maakt gebruik van de ‘anti-vlaggen’ van de kunstenaar. De vlaggen tonen aan elkaar genaaide Farsi-, Duitse- en Engelse poëzie en zijn niet territoriaal bedoeld of om manieren van saamhorigheid te stereotyperen. In dit werk vloeien door middel van poëzie en het vertellen van verhalen over en met Anna – een onbekende tapijtknoopster die vanuit een Nederlandse kolonie naar Arnhem werd verscheept en als dienstmeisje in Kasteel Zypendaal woonde – de figuur van de kunstenaar en Anna in elkaar over.

Toegangen tot de sculptuur stellen de toeschouwer in staat deel uit te maken van het organische ontmoetingspunt waar gelaagde verhalen zich in alle richtingen uitspreiden, samengeknoopt met vingers tot één lichaam met een driedimensionale stem. De toeschouwer wordt uitgenodigd door de poëzie te gaan om zich in het midden ervan te bevinden en het verlies van woorden te ervaren in een interactie van lichaam en tekst in het park. Het werk reflecteert op de geografische beweging van mensen en beelden, verscheept, ontheemd, tussen plaatsen en werelden, waarbij beeld, lichaam en vertelling worden samengevoegd tot een lichaam van verhalen – tussen sociaal en asociaal, politiek en intiem, en bewegend van binnen naar buiten, van taal naar sprakeloosheid. De sprakeloosheid van de personages van de kunstenaar wordt materie en onleesbaarheid wordt een taal die herinneringen oproept aan het onuitgesprokene. Die stotterende taal is een verloren en amorfe taal: woorden op het oppervlak van textiel, genaaid in vlees of op stoffen. De kunstenaar gebruikt vaak Farsi en Duits om rituele recitaties uit te voeren, terwijl hun materialen – met de hand genaaid, verweven textiel, kunsthaar, leer – gekozen zijn vanwege hun esthetiek en hun vermogen om stemmingen op te wekken tussen aanraken en bekijken, vaak met een performatief element dat verwant is aan het lichaam van de kunstenaar of de mensen in de ruimte. In dit theater van herinneringen zijn tekst en textiel synoniem en worden figuren gebroken en opnieuw in elkaar gezet, een poëzie die stroomt als de eigen herinneringen van de kunstenaar aan migratie, scheiding, en reïncarneert in de verhalen van hercreatie en her/montage van het archief dat opnieuw wordt verwerkt en in de groeiende ledematen van de genaaide figuren.