De vijfde editie van Sonsbeek verschilde in veel opzichten van de vorige edities. Ten eerste werd een ‘werkcomité’ verantwoordelijk voor de selectie van de kunstwerken. Het comité bestond enerzijds uit mensen van verschillende kunstinstellingen en anderzijds uit kunstenaars. Ten tweede ontstonden er in de aanloop naar de tentoonstelling veel nieuwe uitdagingen. Zo moest het comité bij de selectie van kunstwerken rekening houden met de concurrentie van de Biënnales van Venetië van 1964 en 1966. De uitdaging was om een ​​ambitieus en overtuigend overzicht te geven van de hedendaagse ontwikkelingen in de beeldhouwkunst. Dat bleek een behoorlijke opgave, zeker met de nieuwe kunststromingen die in de jaren zestig ontstonden, zoals Pop Art, Neo-Dada en Zero. Wat deze nieuwe stromingen gemeen hadden, was hun poging om de kunst uit ‘haar verheven isolement’ te halen, zoals de Nederlandse kunsthistoricus prof. Hans Jaffé het in de inleiding van de catalogus verwoordde. De scheiding tussen toeschouwer en kunstwerk vervaagde letterlijk en figuurlijk, waardoor er mogelijkheden ontstonden om te experimenteren met nieuwe technieken en materialen.

In lijn met deze ontwikkelingen stelde Sonsbeek ’66 een grotere verscheidenheid aan sculpturen tentoon. Het richtte zich op een jongere generatie kunstenaars, wat resulteerde in minder brons en steen en meer ijzer, staal, fiber en plexiglas, plastic en aluminium. Veel werken waren expressief, abstract en geometrisch en stonden niet langer op sokkels maar direct op de grond. Voor deze editie van Sonsbeek ontwierp Aldo van Eyck een paviljoen waar meer dan zestig sculpturen werden tentoongesteld. Van Eyck geloofde dat kunst eerder bij de complexiteit van de stad hoorde dan bij de natuur, dus creëerde hij een gesloten ruimte met zes parallelle wanden, als straten in de stad, waar de rondingen in de wanden stadspleinen creëerden; een stad midden in een park. Op deze pleinen plaatste hij sokkels voor de beelden en sokkels waarop mensen konden zitten, zodat het publiek en de beelden elkaar in de ‘stad’ konden ontmoeten. In 2006 werd in het Kröller-Müller Museum een ​​reconstructie van het paviljoen van Van Eyck gerealiseerd.