Vijftien jaar na de spraakmakende Sonsbeek buiten de perken is sonsbeek ’86 aanzienlijk kleinschaliger. Dit keer zijn de meeste sculpturen in Park Sonsbeek geplaatst, waarvan ongeveer de helft speciaal voor de tentoonstelling is gemaakt. Een ander deel van de tentoonstelling bevindt zich in Gemeentemuseum Arnhem (nu Museum Arnhem). De artistiek directeur van sonsbeek ’86 is curator Saskia Bos. Terwijl tijdens sonsbeek ’71 de kunstwerken in het park voor een specifieke plek werden gemaakt, zijn veel werken nu niet bestand tegen de buitenlucht. Deze zijn ondergebracht in één van de drie speciaal ontworpen, glazen paviljoens die er opzettelijk uitzien als kassen. Bos schrijft hierover in de inleiding van de catalogus: “Want meer dan ooit zijn de kunstwerken van nu kunstmatige produkten [sic] die zich niet aan de natuur aanpassen, laat staan erin opgaan.”

Door de paviljoens worden de meeste kunstwerken geïsoleerd van het park – en daarmee van de werkelijkheid en het dagelijks leven. Deze werken zijn vanwege hun isolement niet alleen statischer en wellicht kunstmatiger, maar ook autonomer. De aandacht van de beschouwer wordt gevestigd op de werken zelf (en het idee ‘kunst omwille van de kunst’). Bos heeft daarbij het zwaartepunt gelegd op kunstwerken die vanwege hun opvallende huid voor verwarring kunnen zorgen. Weer andere beelden zijn echter veel minder mysterieus. Kortom, sonsbeek ’86 schept een beeld van uiteenlopende ontwikkelingen in de hedendaagse beeldhouwkunst. Sommige kunstwerken kunnen getypeerd worden als ‘museumkunst,’ terwijl anderen juist ‘samensmelten’ met Park Sonsbeek.