Vijftien jaar na de spraakmakende Sonsbeek buiten de perken is Sonsbeek ’86 meer ingetogen. Dit keer zijn namelijk de meeste sculpturen in Sonsbeek geplaatst, waarvan ongeveer de helft speciaal voor de tentoonstelling is gemaakt.  Curator Saskia Bos verhoudt zich voor het creëren van een kader voor de tentoonstelling tot de vorige Sonsbeek. Terwijl tijdens Sonsbeek ’71 de kunstwerken in het park werden gemaakt voor een bepaalde plek, zijn veel werken nu niet bestand tegen de buitenlucht. De meeste kunstwerken zijn ondergebracht in één van de drie glazen paviljoenen, die er opzettelijk uitzien als kassen. Bos schrijft hierover in de inleiding: “Want meer dan ooit zijn de kunstwerken van nu kunstmatige produkten [sic] die zich niet aan de natuur aanpassen, laat staan erin opgaan.” Door de paviljoenen worden de meeste kunstwerken geïsoleerd van het park. Deze werken zijn vanwege hun isolement niet alleen statischer en wellicht kunstmatiger, maar ook autonomer. De aandacht van de beschouwer wordt gevestigd op de werken zelf. Bos heeft daarbij het zwaartepunt gelegd op kunstwerken die vanwege hun opvallende huid voor verwarring kunnen zorgen. Weer andere beelden zijn echter veel minder mysterieus.

Kortom, Sonsbeek ’86 schept een beeld van uiteenlopende ontwikkelingen in de hedendaagse beeldhouwkunst. Sommige kunstwerken kunnen getypeerd worden als ‘museumkunst’, terwijl anderen juist ‘versmelten’ met park Sonsbeek.