Bij de voorbereidingen van iedere nieuwe Sonsbeektentoonstelling rijst de vraag hoe de kunst moet worden ondergebracht in het park. Net zoals haar voorganger Saskia Bos ontwikkelt de Amerikaanse curator Valerie Smith een eigen strategie voor sonsbeek ’93. Allereerst kiest ze ervoor om naast het park, het stadscentrum en gebieden aan de rand van Arnhem erbij te betrekken. Deze drie ringen zijn verbeeld in het logo van sonsbeek ’93. Smiths ideeën kunnen samengevat worden met de woorden identiteit, openbaarheid en proces.        

Drieënzeventig kunstenaars van over de hele wereld krijgen de opdracht om plaats-specifieke kunstwerken te maken. Smith wil dat ze de identiteit van een plek, eventueel in relatie tot bewoners, op een kritische manier onderzoeken. Vragen die centraal staan zijn: hoe zijn de openbare plekken ingericht? Hoe functioneren ze? Door wie wordt er gebruik van gemaakt? Dit resulteert enerzijds in raadselachtige kunstwerken, zoals Michael Ashers project met vierentwintig tekstborden op boomstronken in Park Sonsbeek. Anderzijds zijn er provocerende kunstwerken. Een goed voorbeeld is Marc Quinns 12% Proof (1993), ook wel ‘De Pisser’ genoemd. Dit beeld van een man met een erectie in een telefooncel naast de Koepelkerk, is een publiekstrekker. Tegelijkertijd wordt het ook beklad en vernield. Het zet aan tot nadenken over de openbaarheid van de ruimte rondom de kerk. Tot slot kan sonsbeek ’93 beschouwd worden als proces. Bij veel kunstwerken draait het niet om het eindproduct, maar om het proces dat eraan vooraf gaat, of de reactie die ze uitlokken. Dit idee wordt ook verbeeld door de catalogus, waarin alleen het samenwerkingsproces tussen Smith en de kunstenaars verteld wordt. Afbeeldingen van de uiteindelijke kunstwerken ontbreken grotendeels.                                       

In de media wordt kritisch gereageerd op Smiths concept. In retrospectief wordt sonsbeek ’93 echter beschouwd als een belangrijke tentoonstelling in de ontwikkeling naar een meer sociale kunstpraktijk. De Amerikaanse schrijver Jens Hoffman rekent sonsbeek ’93 zelfs tot de vijftig meest invloedrijke tentoonstellingen van de afgelopen vijfentwintig jaar.