Sonsbeek ’71: Sonsbeek Buiten de Perken vormde een radicale breuk met eerdere edities. Het trok internationale aandacht want nog nooit eerder werden de nieuwste ontwikkelingen in de Conceptuele Kunst, Minimal Art, Land Art en Performance Art op deze schaal samengebracht. Voor het eerst werkte de tentoonstelling ook met een thema, ruimtelijke verhoudingen, en een curator, Wim Beeren.

Kunstenaars werden uitgenodigd om een ​​kunstwerk te maken op basis van hun bezoek aan Park Sonsbeek. De meeste kunstenaars bezochten het park en sommigen (waaronder Robert Smithson) bekritiseerden het kunstmatige karakter ervan. Het werkcomité, onder leiding van curator Wim Beeren, besloot daarom om een ​​aantal kunstenaars de keuze te geven om buiten de grenzen van Park Sonsbeek te treden. Uiteindelijk werden locaties door heel Nederland geselecteerd, wat resulteerde in een grote verscheidenheid aan projecten en kunstwerken.

Een van de doelen van de tentoonstelling was om bezoekers bewust te maken van de invloed van (toen nieuwe) communicatietechnologieën, zoals de telefoon en de telexmachine, op de beleving van ruimte, afstand en tijd. Als gevolg hiervan werden speciale communicatiecentra ingericht in Arnhem, Maastricht, Leiden, Rotterdam, Groningen en Enschede waar bezoekers de mogelijkheid kregen om deze apparaten te gebruiken. In het communicatiecentrum in Park Sonsbeek werden een videostudio en discussiezaal geïnstalleerd.

Vooral door het gebruik van installaties en audiovisuele middelen week de tentoonstelling sterk af van voorgaande edities. Het concept van Sonsbeek ’71, dat in de catalogus werd omschreven als een avontuur en een dynamische manifestatie, was zowel revolutionair als controversieel. Bezoekers, maar ook kunstcritici en zelfs enkele van de deelnemende kunstenaars, bekritiseerden de spreiding van de kunstwerken en de subsidiëring van ‘elitaire kunst,’ een kwalificatie die in de media circuleerde. Hoewel Sonsbeek ’71 erop gericht was om kunst dichter bij het publiek te brengen, leek het de afstand tussen kunst en kunstkenners enerzijds en het publiek anderzijds juist te demonstreren of zelfs te vergroten. Met 17.000 bezoekers viel de opkomst tegen. Toch geldt de editie van 1971 nog steeds als een van de meest revolutionaire hedendaagse kunsttentoonstellingen ooit.